Διάττων Αβρός - Δ. Π. Παπαδίτσας, Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτά που έχω παρουσιάσει στο παρελθόν για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει") και τον Τάσο Λειβαδίτη ("Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη").

Πρόκειται και πάλι για μια σύνθεση (του γράφοντος) στίχων και φράσεων - ελαφρώς βέβαια αλλαγμένων - απ' όλο το έργο κάποιου σπουδαίου Ποιητή, αυτή τη φορά του Δ. Π. Παπαδίτσα. Το κείμενο που έχει γραφτεί για τον συγκεκριμένο λογοτέχνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο αλλά για τα στενά όρια μιας ιστοσελίδας, πιστεύω πως το - έτσι κι αλλιώς αυτόνομο - απόσπασμα επαρκεί...


Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Ποιος ήταν; Άνθρωπος απλός, μόνο, δεν ήταν...

Ήταν η πείνα του τρελού πουλιού; Η χόρταση του πουλιού στην αντηλιά; Στα φαράγγια αντιχτύπημα αετίσιων φτερών; Διάβα μελισσών μαζί με τη βουή τους; Αηδόνι στην πυκνή φυλλωσιά; Γυρίνος στο θολό νερό; Άστρο που έφεγγε μες στο μεσημέρι ίδιο απριλιάτικο βάδισμα; Παλμός θριάμβων; Σε πανηγύρι ονειροπύλη; Στροφορμή πλήθους σε νιοστές δονήσεις; Υψωμένη φλόγα ελικοειδής που κέντριζε το βάθος κάθε ιδέας; Σημαιοστόλιστη έννοια; Ακέραιος ύμνος; Αξόδευτη χάρη; Θαύμα αθώας περπατησιάς και κρίνο αθώας θάλασσας; Πάναγνη αύρα; Προαιώνιο νόημα; Ανοιχτό νόημα - στόμα κάθε μεγαλείου; Άχνη αξέχαστων προγόνων; Θόλος αγάπης; Λάμψη θωπευτική; Της οικουμένης δοξάρι; Πύρινο αλφάβητο; Πρωτογέννητη λέξη; Νικητήριο ράντισμα; Χοάνη δόξας; Πανόλβιο καύχημα; Αχνιστή ζωή χιλιόχρωμη; Απύθμενη αύξηση; Μέθη αφρώδη; Πίδακας άλλης χαράς; Γέλιο ποταμίσιο; Άθροισμα θάλασσας; Εναρμόνιο κοχύλι; Μορφή αμφορέα μοιρασμένη σε στόματα να την προφέρουν; Συλλαβή νερού; Δροσιστικό πηγάδι; Λιακάδα εφτάχορδη; Ηλιόλουστο ύψος; Άνθινο ίχνος; Ευώδες όνειρο που άνοιγε παράθυρα χλόης; Άμφιο μυρωδάτο; Πάτμιο βίωμα; Πομπή σε αράγιστα ουράνια; Οδηγός πτήσεων; Δεκαπλάσιο ουρανών; Φωτερή αρχή ή έμβρυο φως ελευθερωμένο απ' τους ουρανούς του;... Όλες της κορυφής αυτές οι αβρές επάλξεις...

Μα ποιος ήταν τελικά; Τα μάτια του ήταν αντλίες παραμυθιών σε γάργαρα νερά, τις πράξεις του τις συνταίριαζαν άγνωστα συστατικά. Τον ονόμαζε η φυλλωσιά καρπό κι ο καρπός μέλλουσα γεύση. Τον είπαν άνθρωπο μ' ένα χέρι δροσερό να πιάνεται απ' το χάος και με χίλια άλλα να διώχνει απ' τις πτυχές του τις αλλεπάλληλες ριπές θανάτου. Η πρώτη αυγή κι η δεύτερη τον είπαν καράβι, η τρίτη κι η τέταρτη, αρκαδική βροχή. Κι ακόμα, τον είπαν αρχή της πρώτης νύχτας, πυρσό της δεύτερης, μιας τρίτης κατακόρυφη φύτρα στα βαθιά νερά, ισκιερό βουνό μιας άλλης. Ήταν ο Απόλλων με άπειρα μάτια, αιώνιος Διόνυσος, ενίοτε Σειληνός, πότε Πυθαγόρειος και πότε Αριστοτελικός. Ο αριθμός Ένα σε μεγέθυνση!

Κάποτε τον έλεγαν Δημήτριο...


                                                                                                           Αύγουστος - Δεκέμβρης 1994