Ιγνάτιος Αλεξίου, Άλλος Ένας Λογοτέχνης Που "Έφυγε"

Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζω (δεν έχω δίκτυο αλλά ούτε και υπολογιστή), αυτήν την ανάρτηση έπρεπε - και τελικά κατάφερα - να την κάνω!

Πρόκειται για ένα λογοτέχνη (γεννήθηκε στη Λέσβο το 1957) στον οποίο είχα αναφερθεί άλλη μια φορά στο παρελθόν επειδή μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν. Τελικά, το μόνο που έμαθα είναι ότι προχθές έγινε η κηδεία του (βρέθηκε στο σπίτι του, στην Αθήνα, δολοφονημένος)!

Πως τα φέρνει η Ζωή... Τις περισσότερες φορές μας γεμίζει με πικρία κι αναπάντητα ερωτήματα (πάμπολλα γιατί)... Ως ένα θερμό κατευόδιο στο τελευταίο ταξίδι του Ιγνάτιου Αλεξίου, παραθέτω μερικούς - σκόρπιους - στίχους του... Ένα ταξίδι που, απ' τον τρόπο που έγινε, χαρακτηρίζεται πρόωρο και ακούσιο εξορισμού... Θαυμάστε λοιπόν μερικά έξοχα δείγματα μακρόπνοης Ποίησης...


* Μες στο κοίταγμα ανέμων είσαι η προσμονή του κόσμου... λεβέντικα κινήσου. Σκέψου την Ελλάδα του ανθρώπου, την Ελλάδα του δικαίου.

* Στην κραυγή του κόσμου και η φωνή μου. Χαντακώνουν τα κεφάλια στη σειρά. Τη χαρακωμένη σκέψη θα κολλήσουμε μια μέρα έστω και με το αίμα μας αν χρειαστεί.

* Άνθρωποι σιγανοί μα συνάμα ζωντανοί.

* Μην τους λυπάσαι όταν πεθάνουν για τον αγώνα που λαχτάρησαν. Έχεις να λυπηθείς όταν πεθάνουν για το τίποτα, χωρίς αγώνα.

* Σε καλώ προς ότι εσύ είσαι. Σε καλώ προς την αλήθεια. Σε καλώ προς τη δικαίωσή σου.

* Θα έλθει μια μέρα όπου όλα θα μιλούν. Κι εμείς μόνο δε θα πούμε τίποτα. Τίποτα παρά μόνο την αλήθεια. Αυτό που βλέπουμε να φέγγει στις αυλές, στους δρόμους, στα πεζούλια, στις καρδιές μας.

* Άφησα το δρόμο των βημάτων μου και πήρα το δρόμο των κρότων του κόσμου... ανταύγεια των εσωτερικών μου ήχων... πάντα υπαρξιακός ναός μου ανθρωπιάς και πρόσωπο ανοιχτό μου... Κάθε τι το πονηρό συντρίβεται συνεχώς γιατί άλλωστε κάθε λόγος περιττός αφού ο γαλάζιος ουρανός μου... Αστράφτω, λάμπω, γεννώ αυτό και το άλλο, υπάρχω και ζω, ανθρωπίζομαι γι΄αυτό που είμαι και μόνο γι' αυτό, έτσι δημιουργώ... καθαρίζομαι, ασημίζομαι, λαμποκοπώ μέσα μου... ε, τότε πραγματικά σας λέω ότι ευτυχώ... γιατί βρίσκομαι στην ύπαρξή μου... ήλιος και φως, σημεία έπαρσης με ύμνο τη ζωή μου...

* Κι όταν ακόμα σύννεφα και μπόρες έλθουν, εμείς το τραγούδι μας θα έχουμε παρέα, στην αγκαλιά μας παιδί θα το 'χουμε... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...


ΣΧΟΛΙΟ: Ποίηση που πραγματικά μιλάει - κι εντυπωσιάζει - από μόνη της. Δε θα προσθέσω λοιπόν τίποτα άλλο γι' αυτόν τον λογοτέχνη, απλά και μόνο θα επαναλάβω τον τελευταίο στίχο... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...

Εκεί πήγε...