Μάκης Γαλάτης - Πεσμένα Αγάλματα

Ο Μάκης Γαλάτης είναι ένας πνευματικός άνθρωπος που με έχει απασχολήσει κατά καιρούς, εδώ κι αρκετά χρόνια. Ανήκει στην κατηγορία των Ποιητών που δε δίνουν πολλά σημεία ζωής, και κατά συνέπεια, εντοπίζονται δύσκολα. Από έρευνα που έχω κάνει, διαπίστωσα ότι είναι Ιθακήσιος κι έχει δημοσιεύσει το 1949...

Τα μόνα στοιχεία που έχω στα χέρια μου γι' αυτόν είναι ένα εξαιρετικό ποιητικό βιβλίο που τύπωσε το 1972 με τίτλο "Μανή Θεκέλ Φάρες", * καθώς και μια ενότητα τραγουδιών ("Πεσμένα Αγάλματα") του Σπύρου Αρσένη, ο οποίος το 1989 μελοποίησε μερικά απ' τα ποιήματα της προαναφερθείσης συλλογής...

Απ' το βιβλίο "Μανή Θεκέλ Φάρες" διάλεξα να σας παρουσιάσω δύο αποσπάσματα, τον πρόλογο και το ποίημα "Πεσμένα Αγάλματα" (ένα μέρος του εικονίζεται και στη φωτογραφία)... Ο Ποιητής έρχεται κατευθείαν απ' το δρόμο που χάραξε ο Κώστας Καρυωτάκης...

Πρόλογος

Φίλε άνθρωπε,

στη δίνη του κατακλυσμού που πνίγει τον πλανήτη μας, κλυδωνίζονται κάποιες κιβωτοί. Μέσα σε κάθε μια απ' αυτές κάποια ανθρώπινη ύπαρξη προσπαθεί να διαφυλάξει κάτι, ότι πρόλαβε να μαζέψει απ' την ομορφιά που ανάσαινε κάτω απ' τον ήλιο.

Απ' το παραθυράκι μιας τέτοιας κιβωτού, στέλνονται μέσα στην κοσμοχαλασιά, ετούτες οι επικλήσεις και τα μηνύματα.

Αν φτάσουνε σ' εσένα και τα νιώσεις, κι αν ακουμπάς σε στέρια γη, στείλε πίσω, με το περιστέρι που τα κουβαλά, ένα κλαράκι απ' την κορφή της ελιάς που προβάλλει μέσα απ' τη λάσπη... Ένα τόσο δα σημάδι ελπίδας πως τελικά θα επιζήσουμε...

Πεσμένα Αγάλματα

Πεσμένα αγάλματα μέσα στη σκέψη μας,
θεοί που λύγισαν, ελπίδων τάφοι,
χαμένα όνειρα, φωνές που σώπασαν,
στιγμές που κύλησαν ντυμένες λάθη.

Τη μάχη χάσαμε και μας σκλαβώσανε,
μίσεψ' η νιότη μας σε μαύρο άτι.
Αίμα τ' αχνάρια μας, οι δρόμοι άσωστοι.
Το βλέμμ' ανώφελα ζητάει κάτι.

Οι προσευχές μας στιγμές απόγνωσης
και το τραγούδι μας σιωπή στο στόμα...
Άβουλοι, έρμαια της κάποιας μοίρας μας,
με πείσμα ψάχνουμε το γέλιο ακόμα.

Είμαστε άπιστοι. Τι να πιστέψουμε;
Στον κόσμο τίποτα δεν απομένει.
Όλοι μας ξέχασαν. Οι πόρτες κλείσανε.
Βλέφαρο άγρυπνο για μας δε μένει.

Πεσμένα αγάλματα, ναοί συντρίμματα,
θεοί που λύγισαν φιλούν το χώμα,
πληγές της χίμαιρας τα όποια βήματα
μα, αμετάνοιωτοι, τραβάμε ακόμα.

* Όσοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει "Μανή Θεκέλ Φάρες", μπορούν να πάνε εδώ...