Διάττων Αβρός - Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Πριν 13 μέρες είχαμε μια πολύ σημαντική μέρα για την ελληνική λογοτεχνία και τον ελληνικό πολιτισμό! Στις 20 Απριλίου (και πιο συγκεκριμένα το 1922) γεννήθηκε ο κορυφαίος Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Ανήμερα δε μπόρεσα να του ανεβάσω κάτι σχετικό, κι αφού πέρασαν όλες αυτές οι μέρες, βρήκα σήμερα την ευκαιρία...

Πρόκειται για ένα κείμενο που έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν που έχω παρουσιάσει για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει"). Με τη διαφορά όμως, ότι επειδή το κείμενο για το Λειβαδίτη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, επέλεξα να του ανεβάσω αυτό το απόσπασμα, το οποίο, άλλωστε, θεματικά, παρουσιάζει αυτονομία...


Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Τη νύχτα τ' άστρα φωτίζουν το ακατανόητο του κόσμου. Είναι η ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.

Τις νύχτες οι τύψεις σα μεγάλα κηροπήγια τον κρατούσαν άγρυπνο. Κι οι νεκροί παραμέριζαν τη λήθη και του 'στελναν λίγα δάκρυα. Φοβόταν τον ύπνο, αφού δεν ήταν αυτός που κοιμόταν αλλά αυτός που ξυπνούσε. Ξάπλωνε στο πάτωμα αφήνοντας το κρεβάτι του για τον εφιάλτη, ή ξάπλωνε ωραία ωραία το παλτό του, κι εκείνος, κρυμμένος, παρακολουθούσε. Ύστερα άλλαζαν θέσεις, έπεφτε εκείνος στο κρεβάτι κι έβαζε το παλτό του να παρακολουθεί.

Έψαχνε να βρει κάτι να σκεπαστεί αλλά τ' αγκάθια έσκιζαν το σεντόνι. Δε μπορούσε να κοιμηθεί γιατί οι μεγάλες φτερούγες του δε χωρούσαν μέσα στον ύπνο. Υπήρχε κι ένα μεγάλο ξυράφι κάτω απ' το κρεβάτι, απομεινάρι των ερώτων του.

Τη νύχτα ξυπνούσε και καθόταν στην άκρη του κρεβατιού ανυπεράσπιστος, ή άναβε τη λάμπα και στεκόταν εκεί, απέναντι στον ξένο. Όταν ξημέρωνε, βέβαια, δεν έμενε τίποτα, μονάχα ένα ανεπαίσθητο σημάδι που θα μπορούσε να το πάρει κανείς για μια σταγόνα κερί (οι φλόγες των κεριών γέρνουν πάντα προς το ακατόρθωτο). Το πρωί σηκωνόταν συνήθως νωρίς - ακριβώς την ώρα που ανέβαινε στη λαιμητόμο, κι ένας καινούργιος πόνος ερχόταν για να τον σώσει απ' τον παλιό. Το πρωί, γενικά, τον έβρισκε άγρυπνο, να χρωματίζει πουλιά και να περιμένει μετά να κελαηδήσουν.

Κανένας δε θα μάθει ποτέ με πόση αγρύπνια συντήρησε τη ζωή του. Φυσικά, όπως ήταν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες τον κούραζαν, η συχνή αναπόληση τον πλάγιαζε άρρωστο στη σοφίτα. Τα μεσημέρια πάντως κοιμόταν λίγο (απομεινάρι της παιδικής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν μια τιμωρία)...

ΣΧΟΛΙΟ: Αγρύπνια... Κάτι σαν τυραννία όπως περιγράφεται εδώ...


                                                                                                    Αύγουστος 1994 - Φλεβάρης 1996