Μάκης Γαλάτης - Πεσμένα Αγάλματα

Ο Μάκης Γαλάτης είναι ένας πνευματικός άνθρωπος που με έχει απασχολήσει κατά καιρούς, εδώ κι αρκετά χρόνια. Ανήκει στην κατηγορία των Ποιητών που δε δίνουν πολλά σημεία ζωής, και κατά συνέπεια, εντοπίζονται δύσκολα. Από έρευνα που έχω κάνει, διαπίστωσα ότι είναι Ιθακήσιος κι έχει δημοσιεύσει το 1949...

Τα μόνα στοιχεία που έχω στα χέρια μου γι' αυτόν είναι ένα εξαιρετικό ποιητικό βιβλίο που τύπωσε το 1972 με τίτλο "Μανή Θεκέλ Φάρες", * καθώς και μια ενότητα τραγουδιών ("Πεσμένα Αγάλματα") του Σπύρου Αρσένη, ο οποίος το 1989 μελοποίησε μερικά απ' τα ποιήματα της προαναφερθείσης συλλογής...

Απ' το βιβλίο "Μανή Θεκέλ Φάρες" διάλεξα να σας παρουσιάσω δύο αποσπάσματα, τον πρόλογο και το ποίημα "Πεσμένα Αγάλματα" (ένα μέρος του εικονίζεται και στη φωτογραφία)... Ο Ποιητής έρχεται κατευθείαν απ' το δρόμο που χάραξε ο Κώστας Καρυωτάκης...

Πρόλογος

Φίλε άνθρωπε,

στη δίνη του κατακλυσμού που πνίγει τον πλανήτη μας, κλυδωνίζονται κάποιες κιβωτοί. Μέσα σε κάθε μια απ' αυτές κάποια ανθρώπινη ύπαρξη προσπαθεί να διαφυλάξει κάτι, ότι πρόλαβε να μαζέψει απ' την ομορφιά που ανάσαινε κάτω απ' τον ήλιο.

Απ' το παραθυράκι μιας τέτοιας κιβωτού, στέλνονται μέσα στην κοσμοχαλασιά, ετούτες οι επικλήσεις και τα μηνύματα.

Αν φτάσουνε σ' εσένα και τα νιώσεις, κι αν ακουμπάς σε στέρια γη, στείλε πίσω, με το περιστέρι που τα κουβαλά, ένα κλαράκι απ' την κορφή της ελιάς που προβάλλει μέσα απ' τη λάσπη... Ένα τόσο δα σημάδι ελπίδας πως τελικά θα επιζήσουμε...

Πεσμένα Αγάλματα

Πεσμένα αγάλματα μέσα στη σκέψη μας,
θεοί που λύγισαν, ελπίδων τάφοι,
χαμένα όνειρα, φωνές που σώπασαν,
στιγμές που κύλησαν ντυμένες λάθη.

Τη μάχη χάσαμε και μας σκλαβώσανε,
μίσεψ' η νιότη μας σε μαύρο άτι.
Αίμα τ' αχνάρια μας, οι δρόμοι άσωστοι.
Το βλέμμ' ανώφελα ζητάει κάτι.

Οι προσευχές μας στιγμές απόγνωσης
και το τραγούδι μας σιωπή στο στόμα...
Άβουλοι, έρμαια της κάποιας μοίρας μας,
με πείσμα ψάχνουμε το γέλιο ακόμα.

Είμαστε άπιστοι. Τι να πιστέψουμε;
Στον κόσμο τίποτα δεν απομένει.
Όλοι μας ξέχασαν. Οι πόρτες κλείσανε.
Βλέφαρο άγρυπνο για μας δε μένει.

Πεσμένα αγάλματα, ναοί συντρίμματα,
θεοί που λύγισαν φιλούν το χώμα,
πληγές της χίμαιρας τα όποια βήματα
μα, αμετάνοιωτοι, τραβάμε ακόμα.

* Όσοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει "Μανή Θεκέλ Φάρες", μπορούν να πάνε εδώ...

Δημήτρης Μιχαλάκος - Δύο Ποιήματα

Ο Δημήτρης Μιχαλάκος ξεκίνησε την παρουσία του στα ελληνικά γράμματα, το 1989, με τη συλλογή "Χαμηλόφωνα Αντίο". Έξι χρόνια αργότερα έκανε πάλι την εμφάνισή του με το βιβλίο "Το Ευαγγέλιο Των Δειλινών" (και οι δύο συλλογές κυκλοφορούν απ' τις εκδόσεις Πλέθρον). Δε γνωρίζω όμως αν έχει προβεί και σε κάποια άλλη έκδοση στο επόμενο διάστημα, μέχρι τις μέρες μας... Ο Ποιητής ζει στην Αθήνα κι εργάζεται ως προγραμματιστής. Είναι παντρεμένος κι έχει ένα γιο...

Σας παρουσιάζω δυο πολύ ωραία ποιήματά του (ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου)...

Χωρίς Πυξίδα
(απ' την ποιητική συλλογή "Χαμηλόφωνα Αντίο", το 1989)

Κι εγώ σ' ένα σταυροδρόμι θα μείνω χωρίς πυξίδα.
Κάθε κομμάτι μου αλλού θα ταξιδεύει
και αλλού θα πεθαίνει.

Τώρα που η ζωή μου φεύγει σα σιωπηλός στίχος
και δεν κατάλαβε τι φυτεύτηκε στην ψυχή της,
ήρθε το δείλι.
Πώς να σου το πω...
Ίσως να μη μας ξαναβρεί
κανείς ποτέ.


Σπάσε Το Κέλυφος
(απ' την ποιητική συλλογή "Το Ευαγγέλιο Των Δειλινών", το 1995)

Σπάσε το κέλυφος
και πιάσε το πρώτο μήνυμα που θα σου έρθει.
Θαύμασε τούτη την καθημερινότητα
που τη διαλαλεί ο πρωινός αέρας.
Σμίξε μαζί της στις απαλές γραμμές των οριζόντων.
Καταδέξου τον κρίνο της.
Σου ψιθυρίζουν οι ουρανοί.

Διάττων Αβρός - Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Πριν 13 μέρες είχαμε μια πολύ σημαντική μέρα για την ελληνική λογοτεχνία και τον ελληνικό πολιτισμό! Στις 20 Απριλίου (και πιο συγκεκριμένα το 1922) γεννήθηκε ο κορυφαίος Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Ανήμερα δε μπόρεσα να του ανεβάσω κάτι σχετικό, κι αφού πέρασαν όλες αυτές οι μέρες, βρήκα σήμερα την ευκαιρία...

Πρόκειται για ένα κείμενο που έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν που έχω παρουσιάσει για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει"). Με τη διαφορά όμως, ότι επειδή το κείμενο για το Λειβαδίτη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, επέλεξα να του ανεβάσω αυτό το απόσπασμα, το οποίο, άλλωστε, θεματικά, παρουσιάζει αυτονομία...


Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Τη νύχτα τ' άστρα φωτίζουν το ακατανόητο του κόσμου. Είναι η ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.

Τις νύχτες οι τύψεις σα μεγάλα κηροπήγια τον κρατούσαν άγρυπνο. Κι οι νεκροί παραμέριζαν τη λήθη και του 'στελναν λίγα δάκρυα. Φοβόταν τον ύπνο, αφού δεν ήταν αυτός που κοιμόταν αλλά αυτός που ξυπνούσε. Ξάπλωνε στο πάτωμα αφήνοντας το κρεβάτι του για τον εφιάλτη, ή ξάπλωνε ωραία ωραία το παλτό του, κι εκείνος, κρυμμένος, παρακολουθούσε. Ύστερα άλλαζαν θέσεις, έπεφτε εκείνος στο κρεβάτι κι έβαζε το παλτό του να παρακολουθεί.

Έψαχνε να βρει κάτι να σκεπαστεί αλλά τ' αγκάθια έσκιζαν το σεντόνι. Δε μπορούσε να κοιμηθεί γιατί οι μεγάλες φτερούγες του δε χωρούσαν μέσα στον ύπνο. Υπήρχε κι ένα μεγάλο ξυράφι κάτω απ' το κρεβάτι, απομεινάρι των ερώτων του.

Τη νύχτα ξυπνούσε και καθόταν στην άκρη του κρεβατιού ανυπεράσπιστος, ή άναβε τη λάμπα και στεκόταν εκεί, απέναντι στον ξένο. Όταν ξημέρωνε, βέβαια, δεν έμενε τίποτα, μονάχα ένα ανεπαίσθητο σημάδι που θα μπορούσε να το πάρει κανείς για μια σταγόνα κερί (οι φλόγες των κεριών γέρνουν πάντα προς το ακατόρθωτο). Το πρωί σηκωνόταν συνήθως νωρίς - ακριβώς την ώρα που ανέβαινε στη λαιμητόμο, κι ένας καινούργιος πόνος ερχόταν για να τον σώσει απ' τον παλιό. Το πρωί, γενικά, τον έβρισκε άγρυπνο, να χρωματίζει πουλιά και να περιμένει μετά να κελαηδήσουν.

Κανένας δε θα μάθει ποτέ με πόση αγρύπνια συντήρησε τη ζωή του. Φυσικά, όπως ήταν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες τον κούραζαν, η συχνή αναπόληση τον πλάγιαζε άρρωστο στη σοφίτα. Τα μεσημέρια πάντως κοιμόταν λίγο (απομεινάρι της παιδικής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν μια τιμωρία)...

ΣΧΟΛΙΟ: Αγρύπνια... Κάτι σαν τυραννία όπως περιγράφεται εδώ...


                                                                                                    Αύγουστος 1994 - Φλεβάρης 1996

Σαν Σήμερα, Πρωτομαγιά Του 1909, Γεννήθηκε Ο Γιάννης Ρίτσος!

Ο κορυφαίος Έλληνας Ποιητής γεννήθηκε στις 1 Μαΐου 1909, στη Μονεμβασιά. Σ' όλη τη διάρκεια της ζωής του δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, ενώ το έργο του το συμπληρώνουν πλήθος μεταφράσεων, χρονογραφημάτων και άλλων δημοσιευμάτων...

Για 81 χρόνια ήταν ένα κόσμημα για την Ποίηση, την Τέχνη γενικότερα, ακόμα και για την ίδια τη Ζωή!... Έφυγε από κοντά μας στις 11 Νοεμβρίου 1990...

Για το Γιάννη Ρίτσο έχουν γραφτεί μέχρι τώρα άπειρα κείμενα (δοκίμια, μελέτες, αφιερώματα και αναφορές)... Σαν ένα μικρό φόρο τιμής στο πρόσωπό του και στην ανεκτίμητη προσφορά του, παραθέτω κι εγώ δύο ποιήματα του λαμπρού αυτού Έλληνα Λογοτέχνη!

Λυκόφως

Βγήκε στον κήπο, κουρασμένη.
Το λιόγερμα είχε σβήσει.
Το πηγάδι κλειστό.
Σ' ένα κλαδί της μουριάς, κρεμασμένος
ένας μικρός καθρέφτης, στρογγυλός.
Εκεί καθρεφτίζονταν οι πλάκες της αυλής
κι η αλυσίδα του πεθαμένου σκύλου.
Πλησίασε. Κοίταξε. Τριγύρω στο λαιμό της
η ίδια αλυσίδα.

Κοινή Μοίρα

Κρύφτηκε κάτω απ' το τραπέζι
κι έγραψε εκεί, προσεχτικά τ' όνομά του.
«Ωραία φιλοδοξία, μα την αλήθεια» λέγαμε.
«Εκεί κάτω ποιος θα το διαβάσει;».

Και να, σε λίγα χρόνια,
τ' όνομά του πασίγνωστο, διάσημος.
Γιατί όλοι, κάποτε
(καθένας απ' την ίδια ή άλλη αιτία)
κρύβονται μόνοι κάτω απ' το τραπέζι.

Πάνω στο τραπέζι
εύθραυστα φέγγη από ποτήρια,
από χειρονομίες και κοινές προπόσεις.