Να μου δώσουν πάλι τα πουλιά
δεν μπορώ πια ν' ανεβαίνω τους ανήφορους της ποίησης
χωρίς φωλιές πουλιών στην καρδιά.
Να μου δώσουν πάλι το γέλιο των έφηβων.
Η νύχτα είναι πέτρινη κι εγώ θαμμένος στην πέτρα
αράχνη σε κατώγι παλιό
τυφλό γεράκι
χωρίς το φως μιας χαρούμενης ματιάς.
Να μου ξαναγυρίσουν τη φωνή μου
το στόμα μου κατάντησε
μια ρημαγμένη εκκλησιά
για να φωλιάζουν νυχτερίδες και φαντάσματα,
θέλω και πάλι τη φωνή μου.
Δεν πρόλαβα να τη χαρώ
νέος πολύ και μου την άρπαξαν
τη διαμέλισαν για να περάσουν την ώρα τους.
Γυμνός κι ακάλυπτος κραυγάζω.
3 σχόλια:
Τον γνωρίζω τώρα ... εδώ ... από εσένα!!
Μόνο 26 ετών ...!
"Να μου δώσουν πάλι τα πουλιά"...
Μελαγχολία...
Αν θυμάσαι τυχαία είχα διαβάσει ένα ποίημα του 3-4 μέρες πριν την ανάρτησή σου…Μέσα από την ανάρτησή σου έμαθα και το βιογραφικό του…Ένας ποιητής μοναχικός ,μελαγχολικός αλλά με υπέροχο τρόπο γραφής…Μπράβο σου που τον τιμάς και τον γνωρίζουμε και εμείς .Το ποίημα αυτό υπέροχο !!!πόση πικρία βγάζει!!!
Αγαπητή Φωτεινή, είτε το θέλουμε είτε όχι, η μελαγχολία υπάρχει πολύ μέσα στη ζωή μας. Όσο για το συγκεκριμένο Ποιητή, απ' ότι φαίνεται, τη βίωσε κάπως παραπάνω...
Αγαπητή Εβελίνα, και βέβαια το θυμάμαι αυτό που λες. Γι' αυτό κι έκανα την ανάρτηση, για να σχηματιστεί μια καλύτερη εικόνα όσο αφορά το λογοτεχνικό του έργο, όπως έγραψα συγκεκριμένα... Όσο για την πικρία και τη μελαγχολία που βγάζει, τι να κάνουμε, αυτά είναι "δώρα" που τα δίνει η Ζωή...
Δημοσίευση σχολίου