Η χθεσινή μέρα πέρασε κι ανήκει πια στο παρελθόν. Για το χώρο των Γραμμάτων όμως παραμένει πάντα μια ξεχωριστή μέρα καθώς είναι αυτή που, πριν 29 χρόνια, έφυγε απ' τη ζωή, σε ηλικία 64 ετών, ο Τάκης Σινόπουλος.Ο μεγάλος Λογοτέχνης γεννήθηκε στην Αγουλινίτσα Ηλείας το 1917 κι ήταν πρωτότοκος γιος του φιλολόγου Γιώργου Σινόπουλου και της Ρούσας-Βενέτας Αργυροπούλου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι αποφοίτησε το 1944. Το 1934 δημοσίευσε το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η Εκδίκηση Ενός Ταπεινού» στην Πυργιώτικη εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης. Το 1941 επιστρατεύτηκε ως λοχίας υγειονομικού ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής δημοσίευσε μεταφράσεις Γάλλων ποιητών καθώς και μερικά δοκίμια για την ποίηση. Το 1942 φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα απ' τους Ιταλούς ως αντιστασιακός ενώ την περίοδο του εμφυλίου ήταν γιατρός σε τάγμα πεζικού. Με το τέλος του εμφυλίου άρχισε να εργάζεται ως γιατρός στην πρωτεύουσα.
Η γραφή του Τάκη Σινόπουλου είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία κι απαισιοδοξία. Η ποιητική του πορεία χωρίζεται απ' τη λογοτεχνική κριτική σε δύο φάσεις. Στην πρώτη (1940-1965) κυριαρχούν το περιγραφικό και λυρικό στοιχείο κι η στοχαστική γραφή, ενώ εντοπίζονται επιρροές απ' τους Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. Η δεύτερη (1965 ως το τέλος της ποιητικής του παραγωγής) κινείται στα ίδια θεματολογικά πλαίσια της φθοράς και του θανάτου, παρουσιάζει όμως μια μεταστροφή στη χρήση του γλωσσικού υλικού προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο.
Κυκλοφόρησε τις εξής ποιητικές συλλογές: «Μεταίχμιο» 1951, «Άσματα» 1953, «Γνωριμία Με Τον Μαξ» 1956, «Ελένη» 1957, «Μεταίχμιο Β'» 1957, «Η Νύχτα Και Η Αντίστιξη» 1959, «Το Άσμα Της Ιωάννας Και Του Κωνσταντίνου», που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης το 1961, «Στροφή 1931-1961» 1961, «Η Ποίηση Της Ποίησης» 1964, «Πέτρες» 1972, «Νεκρόδειπνος» 1972, «Το Χρονικό» 1975, «Συλλογή Ι, Ποιήματα 1951-1964» 1976, «Ο Χάρτης» 1977, «Νυχτολόγιο» 1978, «Συλλογή ΙΙ, Ποιήματα 1965-1980» 1980, «Το Γκρίζο Φως» 1982 (μεταθανάτια)...
Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Ντότα, η οποία το 1995 δώρισε το σπίτι που έμενε στο δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό την στέγαση του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Να σημειωθεί ότι κι ο ίδιος είχε δωρίσει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του. Επίσης, προτομή του ποιητή υπάρχει στην πλατεία, έξω απ' το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό...
Μεγάλος Ποιητής ο Τάκης Σινόπουλος, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην Ελληνική Λογοτεχνία. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στο όνομά του και την προσφορά του, παρουσιάζω το παρακάτω ποίημα:
Μοναχικός Περίπατος Στην Πολιτεία (απόσπασμα)
Τώρα τι θέλω; Τι θέλουμε;
Κι είμαστε δίπλα δίπλα όπως οι σκιές και δε μπορούμε
ν' αγγίξουμε τα χέρια των άλλων,
στους ώμους των άλλων τα κομμένα φτερά.
Σταυρωμένα τα χέρια, σταυρωμένα τα βλέμματα.
Και πόσοι αποχαιρετισμοί στα μάτια - κοιτάζουμε:
Τι κρατάς από μένα, τι κρατώ από σένα;
Τι ονειρεύομαι διπλωμένος σε μια σειρά από νύχτες κι ημέρες
κι είμαι έτσι ανάμεσα περιπάτου και πόνου; Γιατί πονώ;
Γιατί πονούμε όταν υπάρχουμε; Γιατί μιλούμε;
