Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

ΙΙΙ. Το Καταφύγιο Της Ποίησης

Τον έδιωχναν τα πράγματα, τα χείλη του διψούσαν το φιλί της μάνας γης, κι η Ποίηση ήταν το καταφύγιο που φθονούσε. 'Ηθελε να γράψει μια λυπητερή μπαλλάντα στους Ποιητές άδοξοι που 'ναι - οι στίχοι του πήγαιναν με χαμόγελο πικρό. Είχαν γνωρίσει τη Λύπη ως μητέρα. "Είναι η ζωή", έλεγε, "αξημέρωτη νύχτα, ανέφικτη σα θρύλος, το φέρετρο όπου λύπη και χαρά τελειώνουνε τ' ανθρώπου". Κι ακόμα έγραψε:

"Πρόδωσαν την Αρετή κι έρχονται οι έσχατοι πρώτοι, με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, του δίνουν όψη ν΄αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά που νικούν με την πειθώ, με το ψέμα. Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν με χίλιους τρόπους. Μας γέλασαν και πια δε μπορούμε, δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας. Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Κι αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών...

Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει, ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που ζούμε, σαν από μια παλιά κακή συνήθεια; Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα. Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι. Κι εμείς αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας. Δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας για να τιτλοφορούμεθα Ποιητές...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που βαραίνουν πάνω μας, άλυτοι γρίφοι είμαστε που μιλούν μόνο στον εαυτό τους, τάφοι που με ανοιχτή ημερομηνία προσμένουν, γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία. Άνθρωποι, στη φαντασία, μόνο, των άλλων. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα στα δυο τυφλά χέρια της Μούσας, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, η ελπίδα κι η νεότητα, έννοιες αφηρημένες. Και ρωτάμε ο ένας τον άλλο, τι να 'χουμε, τι να 'χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά"...


συνεχίζεται στο Μέρος IV...

7 σχόλια:

P H I είπε...

Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α

Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α

πάλι και πάλι και πάλι

Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α

Η ποιότητα και η διδακτική αξία της δουλειάς σου μας κρατούν εδώ καθηλωμένους, προσηλωμένους στην κορυφαία Ποιητική Σημαντική σου.

Καλή σου μέρα, Διάττων

Σταλαγματιά είπε...

Ο Καρυωτάκης ήταν η πρώτη επαφή μου με την ποίηση.
Εκεί στην ηλικία της εφηβείας που όλα τα αμφισβητούμε που μας κυκλώνει η μελαγχολία γιατί αρχίζουν να αλλάζουν οι σκέψεις μας.
Πριν δύο χρόνια βρέθηκα στην πόλη που αντιπάθησε και που έζησε τις 32 τελευταίες μέρες της ζωής του, την Πρέβεζα.
Περίμενα να ακούσω την μπάντα του δήμου όπως έλεγε το ποίημα του.
Περπάτησα στο δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι του.
Πρώτη κατάθεση δρχ 30 έλεγε.
Όλα μοιάζουν διαφορετικά όταν τα βιώνεις διαβάζοντας στίχους.
Περίεργος άνθρωπος και εσωστρεφής.
Λογικό αν διαβάσεις την βιογραφία του και δεις τον τρόπο που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε.
Με ένα πατέρα που είχε στραγγαλίσει κάθε απόπειρα ελευθερίας του.

Αγαπημένο μου ποίημα είναι η νοσταλγία.

Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο, γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα παρά τοίχοι που στενεύουν διαρκώς περισσότερο.
έλεγε σε ενα πεζό του.

Diatton είπε...

Ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους μου σ' αυτούς του λογοτεχνικούς μου περιπάτους. Με τον Καρυωτάκη ασχολούμαι 25 χρόνια, οπότε η όποια παρουσία σας εδώ, με τιμά ιδιαίτερα...

Μαρια Νικολαου είπε...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που βαραίνουν πάνω μας..

Δεν ειμαι καλή στο να αναλύω και να λέω πολλά
Ισως γιατι μαρεσει να "νιωθω" πιο πολύ..

Καλημερα Διάττων..

Tonia είπε...

''αξημέρωτη νύχτα, ανέφικτη σα θρύλος, το φέρετρο όπου λύπη και χαρά τελειώνουνε τ' ανθρώπου''

''Και ρωτάμε ο ένας τον άλλο, τι να 'χουμε, τι να 'χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά"...''

Vaso Mprataki είπε...

Diatton
Πρέπει να σε συγχαρώ για τις αναρτήσεις σου γιατί μας θυμίζεις ποιητές που λατρέψαμε στην εφηβεία μας αλλά που ίσως τώρα λιγάκι να τους ξεχάσαμε.
Μάλλον πρέπει να ξαναγυρίσω στην μελέτη και πάλι αυτών των ποιητών.
Καλό σου απόγευμα!

Βούλα είπε...

Παντα θαύμαζα την γραφή του...η μελαγχολία του ειναι κάτι γνώριμο για μένα!Καλησπέρα Διάττων!!

 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design