Την άδεια, την ακίνητη ζωή μου
κοιτάω μ' ένα βλέμμα νυσταγμένο.
Είμαι σα μάταιη βάρδια σ' ένα πλοίο
από καιρό πολύ παροπλισμένο.
Σα βρώμικα νερά και λιμασμένα
με ζώνουν οι συνήθειες κι οι ρουτίνες.
Κι ούτε θυμάμαι πια να είχα ακούσει
να με καλούν στο πέλαγο Σειρήνες...
Ανώφελα - το ξέρω! - κι αν σαλεύουν
κάποτε πόθων, μέσα μου, φτερά,
δε μέλλεται ν' αστράψει στη ζωή μου
κανείς μεγάλος πόνος ή χαρά.
Άβουλος, με τους ίδιους τους ανθρώπους
τις ίδιες άδειες μέρες θε να ζήσω.
Μ' ένα σαράκι - πάντα - να με τρώει:
Νικήθηκα χωρίς να πολεμήσω...
ΣΧΟΛΙΟ: Δε μπορώ να πω τίποτα εγώ, δε θα είμαι αντικειμενικός. Απλά, είναι ο Ποιητής που οριοθέτησε χρονικά την Ποίηση του Μεσοπολέμου (και όχι μόνο)...
