Στεκάμενα νερόφυλλα
στο νερό τρέμουν, που κυλά.
Στο μικροσταυροδρόμι
δε νύχτωσε ακόμη.
Κι εγώ, που ωσάν γλυκό καρπό,
κρατάω το χέρι που αγαπώ,
σφιχτό κι εμπιστεμένο
- κι εγώ, που το πηγαίνω;
Σιωπή - και πάει ως την καρδιά
της γης η σκέτη η μυρωδιά.
- Εκεί, στο δέντρο πίσω,
πάμε, να σε φιλήσω;
Και τι αν στο πω κι αν δε στο πω,
τέτοιες στιγμές, πως σ' αγαπώ;
Κάλλιο ας χαρούμε, πέρα,
τα σύννεφα του αγέρα...
Λάμψη καμμιά, φωνή καμμιά.
Όλα είναι δρόσο κι ερημιά
κι όλα είναι φρέσκο χώμα.
Να σε φιλήσω ακόμα;
