Γεώργιος Αθάνας - Των Αμέριμνων Χρόνων

Γειτονιά μου παλιά
των αμέριμνων χρόνων,
σ' ονειρεύομαι μόνον
ανθισμένη φιλιά!

Θαλερέ μου κισσέ
που μας έκρυβες τόσο,
πως μπορώ ν' αποδώσω
τι χρωστούμε σ' εσέ;

Κοριτσάκια δειλά
στην ορμή σας την πρώτη,
α, με ποια γενναιότη
δίνατέ μου πολλά!

Τα πολλά - ένα φιλί
που 'κλεινε όλη την πλάση!
Ποιος τ' ακούει, θα γελάσει
στον καιρό μας πολύ.

Μα τον άλλον καιρό
η πορτούλα π' ανοίγει,
το φιλάκι που σμίγει
ήταν δώρο ιερό!

Κελαηδούσε πουλί,
γιασεμί μοσκοβόλα,
τ' άστρα σπίθιζαν όλα
να φιλούν το φιλί!

Επουράνια φωλιά
στης γης είχαμε πλέξει.
Δε χρειαζόταν λέξη:
Τα φιλιά! Τα φιλιά!

Γεώργιος Αθάνας - Η Μικρή Αγωγιάτισα

Σου καμάρωνα Τασιά,
τη δασιά περπατησιά:
Τα 'στρωνες σα να ήταν ίσια
τ' ανηφόρια τα βουνίσια!

Σαν περνούσαμε γκρεμό
- με χαρά τ' αναθυμώ -
πόσο τρόμαζες για μένα
με τα μάτια τα γραμμένα.

Όταν σ' είδα στην κορφή
μπρος στον ουρανό έτσι ορθή
έφτασε να μου φαντάξεις
σαν πουλί πως θα πετάξεις!

Πίστευα πως μ' οδηγείς
σ' άγνωστη γωνιά της Γης
κι έλεγα: Ποτέ μη φτάσω
φτάνοντας εκεί αν σε χάσω!

Φτάσαμε με τις πολλές:
"Από μένα πιάσου!" λες.
Πιάστηκα, κι αναθυμήσου
πως λυγούσε το κορμί σου...

Ιδροκόπησες, Τασιά,
τόση κι άλλη ανεβασιά,
κι αχ! μου δρόσισες τα χνώτα
με παρθενικό ιδρώτα!

Μήτσος Παπανικολάου - Κυριακή

Κυριακή μες στο χειμώνα,
Κυριακή χωρίς φωτιά
και τα κρύα χέρια μόνα
πάνω στ’ άγραφα χαρτιά.

Με τα χέρια στα μαλλιά μου
άσκοπα κοιτάζω μπρός μου:
είναι, τάχα, τα χαρτιά μου
η κατάκτηση του κόσμου;

Κυριακή μές στο χειμώνα
με τις νοσταλγίες του θέρου.
Kρύα χέρια, χέρια μόνα
στ’ ωχρό μέτωπο ενός γέρου.

Αχ, οι δρόμοι είν’ όλοι άδειοι
μα τα μάτια μου είν’ εκεί
και τους βλέπουν ένα βράδυ
καλοκαίρι, Κυριακή. . .

Νοσταλγίες που ζούν μάταια
στ’ αυγουστιάτικο όνειρό των,
τότε που ήτανε τα μάτια
ταχυδρόμοι των ερώτων.

Κυριακή μες στο χειμώνα:
το βιβλίο και το γραφείο
κι η καρδιά μέσα στο σώμα
τάφος σε νεκροταφείο.


ΣΧΟΛΙΟ: Το έχω ξαναπεί. Ο Ποιητής αυτός είναι πολύ μεγάλος...

Μήτσος Παπανικολάου - Παιγνίδι

Ποιος το 'λεγε ποτέ να 'ρθεί
κι η προδοσία;
Είχα κρατήσει μια ξανθή
Σου παρουσία.

Ήτανε τ' όνειρο βαθύ
στη φαντασία
και το σπαθί με το σπαθί
σε συνουσία.

Μα, από τους όρκους, συλλαβή
δεν απομένει.
Όλοι τους ήτανε βουβοί

κι όχι ειπωμένοι.
Αγάπη, αγάπη μου ακριβή
κι ερειπωμένη...


ΣΧΟΛΙΟ: Άρτιο ποίημα και σε νόημα αλλά και σε μορφή!!! Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας, αλλά εγώ αυτόν τον Ποιητή τον έχω σε πολύ υψηλή θέση στην Ελληνική Ποίηση... Απ' τους λατρεμένους μου, στην κυριολεξία (όντας μεσοπολεμικός)...