Αταίριαστες σκέψεις πάλι με κυκλώνουν
σ' ένα θολερό, ατέλειωτο μεθύσι.
Αδυναμίες, πάθη, όλα δηλώνουν
μια ταπεινή, πολύ ανθρώπινη φύση.
Λαβωμένο καθώς είναι τ' όνειρό μου,
φθείρεται στην ενθύμηση άλλων καιρών.
Πέφτει το βράδυ κι απ' το παράθυρό μου
έρχονται μέσα οι σκιές κάποιων νεκρών.
Ποιητές Μεσοπολέμου, περασμένοι.
Με άσαρκα χέρια γκρεμίζουν τους τοίχους
- αθέατοι μπρος στα μάτια των ανθρώπων -
κι όλοι μαζί, μες στη νύχτα, δακρυσμένοι,
πάνω στα ερείπια γράφουμε στίχους
για την ερημιά των ψυχών και των τόπων.
Νοέμβρης 1986
