Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
μες στις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του - κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.
Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.
Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
- ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ' όλες του τις ποικιλίες το ψέμα...
....................................................
Θα 'ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
- άνθρωποι που πέθαναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως..."
5 σχόλια:
Δεν τον έχω διαβάσει και χαίρομαι που μας τον παρουσιάζεις. Έχω την αίσθηση πως ο συγκεκριμένος ποιητής ανήκει σε μια μυοψηφία που δύσολα βρίσκει μιμητές. Μακάρι να διαψευσθώ.
Καλή σου Κυριακή.
άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως..."
Kαι γω δεν μπορω να πω οτι τον εχω διαβασει.
Εδω μεσα μαθαινουμε πράγματα τελικά ..
Οι πιο πάνω στιχοι με αγγιξαν ιδιαιτερα.
Καλημερα Διάττων
Πολύ όμορφο το ποίημα του Βύρων Λεοντάρη!
Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ τον είχα διαβάσει.
Καιρός να τον μάθω...
Καλή σου νύχτα!
[..]Θα 'ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή[..]
"- ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ' όλες του τις ποικιλίες το ψέμα..."
Πόσο αληθινό!!
Πόσο ταιριαστό!!
Πόσο τωρινό!!
Δημοσίευση σχολίου