Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

ΙΙΙ. Το Καταφύγιο Της Ποίησης

Τον έδιωχναν τα πράγματα, τα χείλη του διψούσαν το φιλί της μάνας γης, κι η Ποίηση ήταν το καταφύγιο που φθονούσε. 'Ηθελε να γράψει μια λυπητερή μπαλλάντα στους Ποιητές άδοξοι που 'ναι - οι στίχοι του πήγαιναν με χαμόγελο πικρό. Είχαν γνωρίσει τη Λύπη ως μητέρα. "Είναι η ζωή", έλεγε, "αξημέρωτη νύχτα, ανέφικτη σα θρύλος, το φέρετρο όπου λύπη και χαρά τελειώνουνε τ' ανθρώπου". Κι ακόμα έγραψε:

"Πρόδωσαν την Αρετή κι έρχονται οι έσχατοι πρώτοι, με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, του δίνουν όψη ν΄αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά που νικούν με την πειθώ, με το ψέμα. Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν με χίλιους τρόπους. Μας γέλασαν και πια δε μπορούμε, δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας. Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Κι αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών...

Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει, ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που ζούμε, σαν από μια παλιά κακή συνήθεια; Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα. Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι. Κι εμείς αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας. Δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας για να τιτλοφορούμεθα Ποιητές...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που βαραίνουν πάνω μας, άλυτοι γρίφοι είμαστε που μιλούν μόνο στον εαυτό τους, τάφοι που με ανοιχτή ημερομηνία προσμένουν, γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία. Άνθρωποι, στη φαντασία, μόνο, των άλλων. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα στα δυο τυφλά χέρια της Μούσας, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, η ελπίδα κι η νεότητα, έννοιες αφηρημένες. Και ρωτάμε ο ένας τον άλλο, τι να 'χουμε, τι να 'χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά"...


συνεχίζεται στο Μέρος IV...