Καίτη Κοντογούρη - Συναίνεση

«Αντίο», είπε εκείνος «τώρα πρέπει να φύγω,
μη λυπηθείς, έχουμε ολόκληρη τη ζωή μπροστά μας».
Εκείνη δε μίλησε, μόνο άπλωσε και του 'σφιξε το χέρι
- απόδειξη πως συμφωνούσε με κείνον και την περίσταση.
Έπειτα λύγισε τα γόνατά της κι ανακάθισε στο βράχο
κι εκείνος ο πόνος που πίεζε την ψυχή της ανασηκώθηκε,
γέμισε όλη της την ύπαρξη, βγήκε κι απλώθηκε στην ατμόσφαιρα.
Η γυναίκα άπλωσε το χέρι να αγγίξει το νερό,
το κύμα τη χάιδεψε και πνίγηκε πίσω της.
Την ίδια στιγμή, στον ορίζοντα, ένα πουλί έπεφτε
νεκρό.


(απ' την ποιητική συλλογή «Αιρέσεις», το 1967)