Διάττων Αβρός - Παιχνίδια Της Μνήμης

Δυσερμήνευτος ο τρόπος που λειτουργεί η μνήμη στον άνθρωπο και, πραγματικά, χρειάζεται επιστημονική προσέγγιση για να έχουμε καλύτερα και πληρέστερα αποτελέσματα στις περιπτώσεις που τη θέτουμε ως αντικείμενο μελέτης. Γεγονός πάντως είναι πως σε πολλά άτομα η μνήμη λειτουργεί επιλεκτικά. Κρατάει μόνο τις χαρούμενες εικόνες και παραστάσεις, ώστε κάθε φορά που αυτές αναδύονται, τέρπουν τον κάτοχό τους, αυτόν δηλαδή που αναπολεί. Αξιοζήλευτοι όσοι το πετυχαίνουν αυτό. Ωστόσο εγώ δεν ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία. Εμένα η μνήμη με ταλαιπωρεί... Υπάρχει μια σκηνή που επανέρχεται ολοένα...


Κάποτε συνάντησα μπροστά μου ένα παιδί. Συνέβη απρόσμενα, σ' ένα ήσυχο, απόμερο δρόμο. Το παιδί στεκόταν στη μέση του δρόμου, κι όπως το κοιτούσα, λες και στεκόταν στο κέντρο του κόσμου. Πραγματικά, για λίγα λεπτά στάθηκα ακίνητος και το κοιτούσα, χωρίς όμως να το πλησιάσω, δεν ήθελα να δει...ωστόσο με πλησίασε εκείνο.

-"Πώς σε λένε;" με ρώτησε.
-"Διάττων" του απάντησα μονολεκτικά κι ο πρώτος φόβος ήδη με κυρίεψε. 'Ηταν απ' τη μια η άστοχη (για κείνο) απάντηση που μόλις του είχα δώσει κι απ' την άλλη αυτό που προσπαθούσα να (του) κρύψω.
-"Πολύ παράξενο όνομα έχεις. Έτσι σε φωνάζουν οι άλλοι, οι δικοί σου;" συνέχισε το παιδί με απορία αυτή τη φορά.
-"Δεν έχω δικούς μου" απάντησα πάλι κι άρχισα πια να στριμώχνομαι. Ένιωσα να με δυσκολεύει λίγο κι η αναπνοή μου.
-"Μα γιατί σε λένε Διάττων; Είσαι αστέρι;" ξαναρώτησε εύλογα εκείνο.
-"Όχι" απάντησα, χωρίς να προσθέσω άλλη λέξη.
-"Μήπως το όνομά σου σημαίνει κάτι;" οι ερωτήσεις του ήταν όλες μετρημένες.
-"Ναι" είπα συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσα ο ίδιος, χωρίς να θέλω, τον εαυτό μου. "Διάττων είναι αυτός που δε διαρκεί πολύ, αυτός που έρχεται και φεύγει σύντομα".
-"Δηλαδή, θα φύγεις σύντομα κι εσύ;" άλλη μια εύστοχη ερώτηση. Ξεφεύγεις, άλλωστε, εύκολα από ένα παιδί; Σίγουρα όχι! Εκεί ακολούθησε σιωπή. Μια σιωπή που, φυσικά, δεν τη διέκοψα εγώ.
-"Πάντως, δε μου αρέσει το όνομά σου".
Είδα τη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό του. Αυτή τη φορά όμως σκέφτηκα γρήγορα.
-"Μπορώ να πάρω όποιο όνομα μου δώσεις εσύ" του είπα.
-"Ωραία!" απάντησε, κουνώντας με αφέλεια το κεφαλάκι του.
Για ένα λεπτό νόμισα πώς ανέκτησα την όποια εμπιστοσύνη του αλλά την ίδια στιγμή μού κόπηκαν τα πόδια, όταν έκανε την επόμενη ερώτηση.
-"Γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να κρύψω.
-"Δεν είναι τίποτα, είναι μια παλιά αλλεργία" προσπάθησα να αποκριθώ, "μια παλιά αλλεργία, κάτι σαν πάθηση, που ίσως όμως και να μην είναι πάθηση, αλλά..." αλλά τι μπορούσα αλήθεια να πω σ' ένα παιδί;
-"Δεν καταλαβαίνω τι λες" έκανε εκείνο απορημένο.
Τα έχασα, ειλικρινά, δεν ήξερα τι έπρεπε να πω. Κοιταχτήκαμε κι οι δύο για λίγο αμήχανα, ώσπου με ρώτησε πάλι.
-"Θέλεις να παίξουμε;"
Αυτό ήταν! Ότι ακριβώς περίμενα για να βγω απ' τ' αδιέξοδο.
-"Και βέβαια. Θα κάνω ότι μου πεις" του είπα.
-"Ναι, αλλά εγώ θα είμαι αρχηγός στο παιχνίδι" είπε εκείνο μ' ένα μικρό εγωισμό στη φωνή.
-"Δεν υπάρχει περίπτωση να ορίσω κάποιον άλλο για αρχηγό" απάντησα το ίδιο σοβαρά. "Αφού σου είπα, θα κάνω ότι μου πεις".

Ξεκινήσαμε το παιχνίδι. Εγώ απλά ακολουθούσα, επαναλάμβανα τις δικές του κινήσεις, απολαμβάνοντας το δικό του παιχνίδι. Σε μια στιγμή όμως ήρθαμε ο ένας κοντά στον άλλο. Δυστυχώς, μού έκανε ξανά εκείνη την ερώτηση που απ' την αρχή θα ήθελα να είχα αποφύγει.
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Μ' έκοψε πάλι στα δυο.
-"Μα δε σου είπα και πριν; Είναι εκείνη η παλιά αλλεργία, η παλιά πάθηση..." μάσαγα τα λόγια μου.
-"...που ίσως όμως και να μην είναι πάθηση, ε;" απλά ολοκλήρωσε ότι του είχα πει πριν, χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνει.
-"Δε συνεχίζουμε το παιχνίδι μας;" ρώτησα για να βγω απ' τη δύσκολη θέση.
-"Ναι, συνεχίζουμε" αποκρίθηκε, δίνοντάς μου μεγάλη ανακούφιση.

Κι έτσι πέρασαν άλλες τόσες ώρες παιχνιδιού. Ευχάριστες ώρες που μου χάριζε ένα παιδί. Σε κάποια άλλη στιγμή όμως σταμάτησε πάλι.
-"Γιατί διέκοψες;" ρώτησα με αγωνία.
-"Κουράστηκα και λέω να σταματήσουμε" είπε εκείνο λαχανιασμένο ενώ ο ιδρώτας έλουζε ήδη το πρόσωπό του. Είχε απόλυτο δίκιο. Άλλωστε, είχαν περάσει αρκετές ώρες και θα το αναζητούσαν οι γονείς του.
-"Εντάξει" συμφώνησα εγώ με μια εμφανή λύπη που άρχισε να...τροφοδοτεί εκείνη την παλιά αλλεργία. Και συνέχισα.
-"Πότε θα ξαναπαίξουμε;"
-"Δεν ξέρω" απάντησε, κάνοντας μια προσπάθεια να σκουπίσει τον ιδρώτα του.
-"Δε θες να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας μια άλλη φορά;" επανέλαβα ενώ...η παλιά αλλεργία έκανε διακριτικά τη δουλειά της.
-"Και βέβαια θέλω" είπε δυνατά.
-"Ωραία, αν έρθω πάλι απ' αυτό το δρόμο, θα σε βρω;" ρώτησα ανυπομονώντας την απάντησή του.
-"Μα εγώ δε μένω εδώ" αποκρίθηκε με μια παιδική άνεση.
-"Και πού μπορώ να σε βρω;" έκανα, χάνοντας λίγο τον έλεγχο της κουβέντας μας.
-"Εγώ μένω παντού, μπορείς να με βρεις παντού, αφού είμαι παιδί"!

Ήταν μια απάντηση που με αποστόμωσε! Πόσο δίκιο είχε! Είναι παιδί και παιδιά υπάρχουν παντού! Πήγε να μεσολαβήσει ένα διάστημα σιωπής, αλλά και πάλι το παιδί ήταν ο πρωταγωνιστής.
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Η ίδια πάλι ερώτηση! Από κει και πέρα ακολούθησε ο εξής διάλογος.
-"Μα συνέχεια με ρωτάς, γιατί; Αφού σου έχω εξηγήσει".
-"Μου είπες αλλά εγώ δεν κατάλαβα".
-"Αφού είσαι παιδί...".
-"Εννοείς ότι δεν κατάλαβα επειδή είμαι παιδί, ή δε θες να μου εξηγήσεις επειδή είμαι παιδί;"
-"Eίσαι παιδί...".
-"Ωραία, εγώ είμαι παιδί, εσένα όμως γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
-"Γιατί εγώ δεν είμαι πια παιδί!"

Ήταν μια απάντηση που δυσκολεύτηκα πολύ να του τη δώσω γι' αυτό και βγήκε διστακτικά και χαμηλόφωνα απ' τα χείλη μου. Ίσως έπρεπε να πω κάτι άλλο να το ξεγελάσω, αλλά πότε κανείς μπόρεσε εύκολα να ξεγελάσει ένα παιδί; Αυτό είπα λοιπόν κι υπάκουσα σε μια κίνηση που μου υπαγόρεψε το ένστικτό μου. Αμέσως γύρισα προς τα πίσω κι άρχισα να τρέχω. Τώρα έτρεχα περισσότερο απ' όσο έτρεχα πριν που έπαιζα μαζί του. Έτρεχα, έτρεχα... Μα πού πήγαινα; Έτρεχα διαρκώς... Όταν γύρισα πια σπίτι μου, με είχε προφτάσει η νύχτα...

Τώρα πλέον η μνήμη παίζει τα δικά της παιχνίδια. Κι εκείνη η σκηνή επανέρχεται ολοένα. Ο δρόμος...το παιδί...η ερώτηση "γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"... Μόνο που δε θυμάμαι πια πότε έγιναν όλ' αυτά... Μάλλον, πριν μερικά χρόνια...όχι, όχι, ήταν πριν πολλά χρόνια...ή τελικά δεν έγιναν καθόλου;

Δε θυμάμαι... Κι επανέρχεται ολοένα...

-"Πώς σε λένε;"
-"Διάττων"
-"Πολύ παράξενο όνομα έχεις. Είσαι αστέρι;"
-"Όχι"
-"Μήπως το όνομά σου σημαίνει κάτι;"
-"Διάττων είναι αυτός που έρχεται και φεύγει σύντομα"
-"Δηλαδή, θα φύγεις σύντομα κι εσύ; Πάντως, δε μου αρέσει το όνομά σου"
-"Μπορώ να πάρω όποιο όνομα μου δώσεις εσύ"
-"Θέλεις να παίξουμε;"
-"Και βέβαια. Θα κάνω ότι μου πεις"
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"...

Ειλικρινά, δε θυμάμαι...

Παιχνίδια της μνήμης...