Διάττων Αβρός - Τα Περίστροφα Των Ποιητών (ΙΙ)

Εκείνος το 'λεγε αλλά ήταν δύσκολο να τον πιστέψουν. Γεννήθηκε ανήμερα της Λύπης, την όγδοη μέρα της εβδομάδας (πάντα υπάρχει κάτι κρυφό, και πάντα κάτι που δεν ονομάζεται σωστά).

Μεγάλωσε στη συνοικία των πληγωμένων. Παντού κυκλοφορούσαν τραυματιοφορείς, τα φαρμακεία ήταν ανοιχτά όλες τις ώρες (κάθε τόσο οι γάζες τελείωναν κι οι παραγγελίες ήταν συνεχείς) και στους δρόμους μια διάχυτη μυρωδιά από πληγές, πληγές ανεπούλωτες (κι όχι ότι υπήρχε κάποια σύρραξη τότε, όλοι οι πόλεμοι είχαν σταματήσει τις προηγούμενες δεκαετίες).

Εκείνος, πάντως, δεν τα ήθελε όλ' αυτά, ήταν άλλωστε μικρός και του άρεσαν οι ανέμελες στιγμές, μα το παιχνίδι του ήταν βιαστικό και κοβόταν απότομα, καθώς με το που άγγιζε τα παιχνίδια του, αυτά πολύ γρήγορα έπαιρναν ένα χρώμα κόκκινο (ίσως επειδή πριν τα είχαν αγγίξει κάποιοι άλλοι).

Αργότερα (χωρίς ν' αλλάξει ποτέ συνοικία και γειτονιά) μεγάλωσε και σπούδασε. Οι γνώσεις του διευρύνθηκαν κι ένας πανεπιστημιακός τίτλος προστέθηκε στο βιογραφικό του. Όλα όμως σταμάτησαν εκεί. Γιατί ένας ξαφνικός αέρας φύσηξε, μοιραίος και καταστροφικός, που τα παρέσυρε και τα σκόρπισε όλα. Φύσηξε κι έστειλε ένα "ευάλωτο τότε" να συναντήσει ένα "εξουθενωμένο σήμερα", ένα σήμερα όπου το χέρι ενός μεσήλικα πια προσπαθεί να τα συνδέσει όλ' αυτά και να τα καταγράψει.

Μια προσπάθεια σύνδεσης καθόλα αδιέξοδη. Άρρωστες μνήμες απ' το παρελθόν κι αργότερα τι; Απ' τα κατοπινά του χρόνια θυμάται πολύ έντονα μια στιγμή. Μια στιγμή όπως αμέτρητες άλλες, φαινομενικά απλή, όπου τίποτα δεν προδίκαζε κάτι το σημαντικό.

Είχε ακούσει να του χτυπούν το κουδούνι της πόρτας και πήγε να δει ποιος ήταν. Είχε μια παλιά συνήθεια, κάθε φορά που του χτυπούσαν το κουδούνι, αργούσε να ανοίξει.

-"Άργησες!" του είπε μονολεκτικά η κοπέλα που βρισκόταν έξω.
-"Τι θέλεις;" ήταν η πρώτη του ερώτηση. Και συνέχισε με την ίδια απορία. "Ποια είσαι;"
-"Εγώ σε γνωρίζω πολύ καλά, αλλά κι εσύ, δε μπορεί να μη με ξέρεις, σίγουρα, μάλιστα, θα με περίμενες, εμένα όλοι με περιμένουν... Έχεις χαθεί πια απ' τον κόσμο κι ήρθα να σου παραδώσω αυτό".

Τα λόγια της ήταν κοφτά, απότομα, χωρίς καθόλου διάρκεια, αφού εξαφανίστηκε αμέσως, αφήνοντας, μόνο, μπροστά στα πόδια του ένα πακέτο. Έφυγε σα να μην είχε εμφανιστεί ποτέ!

Η απορία στο πρόσωπό του πήρε πλέον διαστάσεις. Επιτέλους, ποια ήταν αυτή η γυναίκα και τι τον ήθελε; Γιατί του είπε πως τη γνώριζε αφού δεν την είχε δει ποτέ; Και γιατί έφυγε τόσο γρήγορα;

Για λίγο στάθηκε εκεί έξω στην πόρτα, μόνος, κοιτώντας το πακέτο που του άφησε η άγνωστη γυναίκα (μα ήταν πράγματι άγνωστη;). 'Ωσπου το πήρε στα χέρια του και μπήκε μέσα κλείνοντας την πόρτα. Γύρισε πάλι στο γραφείο του, με βιασύνη όμως αυτή τη φορά, και κάθισε σ' αυτή την παλιά πολυθρόνα όπου καθόταν χρόνια. Ανοίγοντας το πακέτο βρήκε μέσα μερικά βιβλία κι ένα περίστροφο. Ξεφύλλησε τα βιβλία με μεγάλη προσοχή (πάντα το έκανε αυτό, καθώς τα αγαπούσε πολύ τα βιβλία) κι είδε ότι όλα ήταν γεμάτο ποιήματα. Κι όταν πλέον πήρε στα χέρια του το περίστροφο, όχι μόνο δεν αναρωτήθηκε, αλλά ένιωσε μια σιγουριά, μαζί με την αγωνία φυσικά, η οποία φώλιαζε πάντα μες στις σκέψεις του. Είχε αρκετές γνώσεις πια κι ήξερε πως στις οργανωμένες κοινωνίες σήμερα, τρεις είναι οι κατηγορίες ανθρώπων που καταληκτικά οπλοφορούν: Οι κακοποιοί, οι κρατικοί φορείς ως διώκτες τους...

κι οι Ποιητές...